PAPIEROWA ORCHIDEA Anny Pasikowskiej

P A P I E R O W E   O R C H I D E E

Orchidee to kwiaty magiczne, urzekające swym wysublimowanym pięknem i delikatnością płatków łagodzącą surowe pędy. Prostota w połączeniu z artyzmem - czy to właśnie przepis na ideał? Nie zawsze, bo wiemy doskonale, iż każdy człowiek ceni sobie inne wartości, często skrajne. Pamiętajmy jednak, że Orchidee należą do najbogatszej w gatunki rodziny roślin kwiatowych, różniących się nieraz diametralnie w swym wyglądzie. To właśnie to bogactwo form, kolorów, kształtów sprawia, że każdy może odnaleźć w nim okaz najdoskonalej wyrażający jego samego. Będący odzwierciedleniem własnej duszy.

Podobnie jest z książkami - kto czyta, chociaż sporadycznie, z całą pewnością zachował w swej pamięci jakieś dzieło szczególne. Książkę wyjątkową, która wpłynęła na jego życie, poruszyła dogłębnie, zwróciła uwagę na ważne aspekty, a może po prostu pojawiła się, gdy była najbardziej potrzebna lub najzwyczajniej w świecie przywołała szczery uśmiech? Chyba każdy ma tę swoją jedyną Orchideę pachnącą papierem, o liściach wesoło szeleszczących na wietrze i wypełnionych sensem kwiatach rozbudzających w sercu radość i nadzieję. 

Strona PAPIEROWE ORCHIDEE powstała, by spośród całej feerii tomów zalegających w naszej pamięci, odnaleźć właśnie te najcenniejsze, o co poproszę wielu interesujących, cenionych ludzi, w których życiu literatura zajmuje poczesne miejsce. Kto wie, może ich Orchidee zakwitną i w naszych sercach!

Papierowa Orchidea Anny Pasikowskiej

Nowym gościem, który zgodził się nam opowiedzieć o książce szczególnej w swoim życiu jest Anna Pasikowska, autorka głównie romansów. Witaj Anno!

Witaj Kamilu, dziękuję za zaproszenie do Twojej Papierowej Orchidei.

To ja dziękuję za to, że z niego skorzystałaś. A skoro tak, czekam z niecierpliwością na Orchideę.

Dla mnie taką Orchideą są książki do których wracam, które przeczytałam w swoim życiu więcej niż jeden raz. Pierwszą z nich jest „Anna Karenina” Lwa Tołstoja. Po raz pierwszy przeczytałam ją kiedy byłam nastolatką a więc baaaardzo dawno temu. Potem była moją lekturą na studiach, a potem wracałam do niej jeszcze kilka razy, i nawet teraz niedawno znów ją przeczytałam. Najdziwniejsze jest to, że za każdym razem jak czytam to znajduję w niej coś innego i za każdym razem łudzę się że Anna jednak nie rzuci się pod ten pociąg.

Wyobraź sobie, że dopiero jako kobieta dojrzała zrozumiałam dlaczego ona w ogóle to zrobiła, ale widocznie do pewnych wydarzeń w naszym życiu, do tego żeby je zrozumieć, musimy po prostu dorosnąć. Poza tym wydaje mi się, a nawet jestem pewna, że czytając daną pozycję literacką w poszczególnych etapach swojego życia zawsze podoba nam się w niej coś innego i zawsze odnajdujemy w niej to co akurat nam jest potrzebne. A dlaczego akurat ta pozycja? No cóż uwielbiam czytać o pięknej, wielkiej miłości okraszonej wielkim dramatem, osadzonej w XIX wiecznych realiach zwłaszcza. Jak czytam tę powieść to czuję się jakbym tam była, w Petersburgu, Moskwie, uwielbiam ten klimat, tę atmosferę życia w magnackich pałacach, mogę również wsiąść do czarownej karety, zatańczyć w oszałamiającej sukni na wielkim balu. Chciałabym żyć w tamtych czasach.

Widzę, że Twoje romanse nie były przypadkiem, a w pewnym sensie zapiskami tego, co Ci gra w duszy. W końcu nie kto inny jak Tołstoj napisał niegdyś: „Nienawidź zła w człowieku, człowieka kochaj.” Ale zaraz, czy dobrze zrozumiałem, że chcesz nam dziś opowiedzieć o jeszcze jednej książce?

Tak, ta druga powieść towarzyszy mi również od bardzo dawna, nazywam ją wręcz swoją literacką biblią. To trylogia Stanisławy Fleszarowej-Muskat „Pozwólcie nam krzyczeć”, „Przerwa na życie”, „Wizyta”. Tę powieść również przeczytałam kilkukrotnie, za każdym razem przeżywając podobne emocje. Ta historia mnie porywa, jej akcja rozgrywa się na przestrzeni kilkudziesięciu lat, zaczynając się w czasie drugiej wojny światowej, a kończy się wiele lat po niej. Historia Magdaleny urzeka mnie za każdym razem tak samo, przeżywam razem z nią to co ona przeżywa. Fleszarowa pisze tak pięknie i wiarygodnie, że aż trójwymiarowo. Z pewnością te dwie pozycje wywarły duży wpływ na moje życie pisarskie, a nawet na pewno bo jedna z moich czytelniczek powiedziała że moja ostatnia powieść Pałac z lusterkami jest napisana z taką samą pasją jak Anna Karenina. Myślę że większego komplementu nie mogłam usłyszeć.

Wygląda więc na to, że dziś otrzymałem cały bukiet Papierowych Orchidei. Przyznam się, że o ile znam twórczość Lwa Tołstoja to już powieść Stanisławy Fleszarowej-Muskat pozostaje dla mnie tajemnicą. Teraz nie pozostaje mi nic innego jak tylko rozwiać tę tajemnicę pogrążając się w lekturze.

Rozmawiamy o książkach, a przecież sama także je piszesz. Opowiedz, proszę, o swej pasji... do książek. Wyczerpmy temat.

Tak, piszę powieści. Ale wcześniej przeczytałam tysiące książek, różnych. Pisać zaczęłam dość późno, bo tuż przed czterdziestką. Nigdy wcześniej nic nie napisałam, a nawet nie próbowałam. Teraz mam na koncie trzy napisane powieści z czego dwie są wydane i w formie papierowej i elektronicznej. Zastanawiałam się skąd u mnie się wzięła chęć do pisania. I wiesz, przypomniałam sobie, że jako mała dziewczynka uwielbiałam zmieniać zakończenia znanych bajek i opowiadać je po swojemu, i tworzyć całkiem nowe. Oczywiście czytałam je wszystkie pasjami, żyłam nimi i to one wywarły wielki wpływ na moje życie i na wyobraźnię bez której pisarz nie napisałby żadnej powieści.

Chyba nie będę oryginalna jak napiszę, że moją ulubioną był Kopciuszek, może dlatego że chyba zawsze tak się czułam, nieco samotna, zagubiona, wystraszona. Na szczęście wszystkie te cechy nie towarzyszą mi już od dawna, a w każdej z moich powieści, teraz to sobie uświadomiłam, jest trochę kopciuszka.

I zaczęłam pisać takie powieści jakie sama chciałabym czytać, takie właśnie bajkowe, aczkolwiek osadzone w polskich realiach.

Był czas, że zachłysnęłam się literaturą amerykańską, współczesną, przeczytałam setki książek amerykańskich autorek. Ale teraz od dość dawna czytam prawie wyłącznie polskich autorów których odkryłam i poznałam, niektórych nawet osobiście, dzięki pewnej facebookowej grupie Tfórca.

Dzięki tej grupie dowiedziałam się, że mnóstwo ludzi pisze, że robią to dobrze, bo wstyd się przyznać, ale jeszcze rok temu myślałam, że mamy w Polsce pięciu autorów. Ja, osoba której pasją jest literatura tak właśnie myślałam. Ale wcale nie jest mi wstyd, a dlaczego? A dlatego że nasi polscy wydawcy kompletnie zapominają o polskich autorach których wydają, a wydają dużo. Niestety promują tylko tych uznanych zagranicznych, albo nieznanych ale też zagranicznych. Zupełnie tego nie pojmuję bo wypromowanie polskiego autora kosztuje tyle samo co zagranicznego. Dla mnie wygląda to tak jakby wstydzili się rodzimej literatury, jakby sami uznawali ją za gorszą. No to skoro tak, to po co w ogóle wydają, w przypływie szczęścia stawiają delikwenta na półce w empiku, gdzieś w kącie na dolnej półce i myślą że czytelnik sam się dokopie. Nie łudźmy się – nie dokopie się, czytelnik kupi to, co stoi na wierzchu, na wysokości wzroku, a najlepiej wielokrotnie widziane w różnych eksponowanych miejscach.

Moim marzeniem jest żeby polscy autorzy mieli taką promocję jak Dan Brown, Zafon, Murakami, Larson i inni „wielcy”, bo jak najbardziej na to zasługują.

To naprawdę piękne marzenie. Kto wie, Anno, być może kiedyś się spełni. Do tego czasu pozostaje nam pisać mimo wszystko. Z myślą o czytelnikach, którym gorąco polecam powieści Anny Pasikowskiej PAŁAC Z LUSTERKAMI oraz ROLLERCOASTER. Zarówno w wersji papierowej jak i elektronicznej.