Magnetyzer - Konrad T. Lewandowski

Książka, którą dostałem w prezencie wraz z Zimną fuzją, recenzowaną już wcześniej na łamach Papierowej Orchidei. Pod tytułem dostrzegamy adnotację: powieść kryminalna retro. Zwłaszcza to "retro" przyciągnęło moją uwagę, choć może jednak magnetyzer też w tym maczał palce? To zresztą nie było istotne, skoro już posiadłem książkę, jej przeczytanie było już tylko kwestią czasu. I ten czas nadszedł.


Opowiedziana przez Konrada Lewandowskiego historia choć spójna, dzieli się na dwie części przeplatające się i uzupełniające wzajemnie w miarę rozwoju sytuacji. Kluczymy więc pomiędzy kawiarniami i spelunami przedwojennej Warszawy, a salonami Księstwa Warszawskiego. Wiadomo, że oba okresy charakteryzują się odmiennym sposobem wypowiedzi współczesnych im ludzi. Fakt ten nie umknął także autorowi, który sprawnie zmienia słownictwo wraz z kolejnymi podróżami w czasie. Z całą pewnością nadaje to książce autentyzmu, jednocześnie jednak zabieg ten powoduje, że powieść czyta się dość opornie (coś jakby swego rodzaju bariera kulturowa słowa), zwłaszcza na początku, bo później człowiek zaczyna się w tym odnajdywać (w końcu oczytanie też jest pewną formą akomodacji). Niemniej jednak nie jest to typowo komercyjna pozycja lecz wartościowa, poważna lektura, nad którą, myślę że warto posiedzieć dłużej i poświęcić nieco więcej uwagi niż to robimy w przypadku wielu czysto rozrywkowych tekstów. 


Magnetyzer mile mnie zaskoczył mnogością tak zwanych "złotych myśli" - przeróżnych przemyśleń natury filozoficznej, interesujących dyskusji na tematy polityczne czy społeczne, ale też rozważań czysto psychologicznych. Na tym gruncie autor ujawnia swoją niebanalną wiedzę i, na prawdę, chwała mu za to, gdyż bez tego książka wiele by straciła. 


Pamiętam, że niegdyś podchodziłem do wydań Wydawnictwa Dolnośląskiego z pewnym dystansem. Dziś mam wrażenie, że do tych książek po prostu trzeba dojrzeć. Kryją w sobie wiele, musimy tylko zechcieć je przeczytać, nie tylko czytać. Tak właśnie jest w przypadku Magnetyzera.